Ik ben moe, ik heb het al meerdere keren geschreven. Maar intussen ben ik zooo moe dat ik nauwelijks nog functioneer. De moeheid verlamt mijn lichaam en mijn gemoed. Tegen de kindjes ben ik kortaf, ze irriteren me mateloos. Jona is ongelooflijk druk en gaat voortdurend tegen Luca in de weer. Luca lijkt de hele dag te huilen, slaapt niet, eet moeilijk en krijgt nu ook jaloerse trekken. Ik krijg in huis niks gedaan, ik heb geen zin om te koken en heb al dagenlang niet meer geknutseld of echt gespeeld met Jona.
Het gaat dus niet zo goed en dat hadden de mensen van het inloopteam (waar ik samen mee werk) ook gemerkt. Of ik niet beter eens een dagje zonder kindjes zou zijn? Een dagje in de week voor mezelf? Natuurlijk klinkt dat goed, hoe kan het ook anders. Na 28 maand 24 uur op 24 mama zijn, waarvan welgeteld één dag zonder kinderen en nu al een jaar lang gebroken nachten ben ik op.
Een dagje in de week lijkt makkelijk haalbaar, maar dat is het dus niet. Met Paul zijn drukke werkschema kan ik de last niet naar hem verschuiven (wel éénmalig, maar daar heb ik nu niet genoeg aan. ), mijn ouders werken en dansen, mijn schoonouders werken... De gewone dagopvang hier is bedoeld voor werkende mama's en de occasionele opvang heeft geen plaatsen meer vrij. De enige plek waar ik terecht kan is in het ckg, het centrum voor kinderzorg en gezinsondersteuning.
Ik vind het moeilijk. De mentale drempel is hoog. Ik heb deze week met veel mensen gesproken, het ckg bezocht, de leefgroep bezocht en veel nagedacht. Het ckg is bereid één of twee kindjes op te vangen, ze geven ook ondersteuning (Luca eet en slaapt niet goed, dus ik kan wel tips gebruiken). Beide kindjes brengen wil ik niet en om wat rust te krijgen is het logischer dat Luca zou gaan. Luca is dol op nieuwe plaatsen en absoluut niet vreemd, misschien zou hij daar zelf beter eten en/of dutten. Jona zou dan ook wat extra tijd met mij hebben en zo hopelijk wat minder aan hangen op de momenten dat Luca dan wel thuis is. Ik zou kunnen rusten onder de middag en iets gedaan krijgen in het huishouden, waardoor ik me ook al beter zou voelen.
Waarom twijfelen? Omdat het niet kan voor één dag. Minimum 4 dagen per week is de vereiste, maar het mogen wel halve dagen zijn. Maar toch, mijn baby vier dagen in de week uitbesteden lijkt me heel veel. Aan de andere kant, kan ik het wel op elk moment opzeggen en als ik me na één week of twee weken terug helemaal goed voel houd ik Luca gewoon terug thuis.
Maandag belt het ckg me op en moet ik beslissen. Dit wordt een piekerweekend...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
tja beslissen in jouw plaats kan ik niet... maar ik moet eerlijk toegeven dat ik superblij ben dat mijn dochtertje naar de kribbe gaat! ze slaapt daar 's middags met gemak in terwijl dat thuis steeds een gevecht was...
ik zou het gewoon doen als het kon... soms is "afgeven" gewoon tijdelijk het beste! je kan niet alles kunnen...
Ik ben helemaal mee met wat je vertelt! Voor mij zou het een even moeilijke keuze zijn.
'k Heb er zelfs geen woorden voor, ik kan "perfect" inschatten hoe het voelt. ;)
Als ik dan even mijn rationele ik bovenhaal, dan zou ik durven zeggen dat beginnen met één weekje vier (halve) dagen een goeie test is.
Vier dagen zijn niet onoverkomelijk en wel te overzien. Je hebt ook alvast wat tijd om het wat rustiger aan te doen. En achteraf kan je nog altijd zien hoe het verder gaat...
Succes met je "piekerweekend". Hopelijk ben je er snel uit!
Hmmm...ik zou ze efkes uit handen geven moest ik van jou zijn. Dat maakt je géén egoïstische en/of slechte mama, integendeel... Je kindjes zullen er hoogstwaarschijnlijk ongelooflijk van genieten om es ergens anders te vertoeven en jij kan je batterijen weer opladen. Zelf zou ik het (nog) niet kunnen full-time bezig zijn met onze dochter, tijdens de drie dagen met haar doe ik enorm veel, maar ik ben ook content dat ik op maandag weer kan en mag gaan werken en zij geniet van haar tijd bij de kindjes in de crèche. Plan een sauna, een tête-à-tête met je man, een namiddagje shoppen, schoonheidsbehandelingske of zoiets, kappermoment, enzovoort... me-time inlassen dus, zonder schuldgevoel! :)Succes Jennifer!
Een reactie posten