Het weekend liep niet van een leien dakje. Dag en nacht lijken tegenwoordig nogal door mekaar te vloeien. Eerst Jona met kroep, dan Luca ziek en koortsig en dan Jona die zondag frontaal tegen de grond gaat.
Een gemiste treden met zijn fietsje en Jona gaat tegen de vlakte. Zijn handjes zaten op zijn stuur en hij viel bijgevolg recht op zijn mond. Per uitzondering, omdat hij zich al niet goed voelde, had hij zijn tut (fopseen) in en wat een geluk! Het ding lag aan stukken, maar Jona's tandjes waren gered.
---Mensen hebben het zien gebeuren, maar niemand keek op. En toen ik achteraf met een huilende en bebloedde peuter op de grond zat en huilende baby in de buggy kwam niet één iemand vragen of ik hulp nodig had. Schreef San (http://sandra.pattyn.net/) niet onlangs iets over égoïsme? Behulpzaamheid staat allesinds bedroevend laag op het lijstje van mijn medemens. --
Maar goed, de tut mocht dan wel Jona's tanden gered hebben, mijn nacht was dat nog niet. Door een kapotte lip kon mijn ventje nu helemaal GEEN tut meer verdragen en slapen zonder dat ding was geen makkie.
Een nieuwe nacht staat intussen voor de deur en de onrust bekruipt me al. Ik krijg de neiging steeds later onder de wol te kruipen ipv vroeger, alleen al omdat ik zo tegen de nacht opzie. Elke avond weer hoop ik dat DIT de nacht wordt zonder onderbrekingen...
1 opmerking:
Lol die blik :) Zo van "Moet dat nu écht op foto of wa?"
Een reactie posten