Vandaag las ik over 'het meisje dat vergeet'. Geertrui is drie jaar ouder dan ik, maar zal nooit een leven als ik kunnen leiden. Na een ongeval, vier jaar geleden verloor zij voorgoed haar korte-termijngeheugen en daarmee elk 'normaal' toekomstperspectief.
Ik heb Geertrui ontmoet, drie en een half jaar geleden, in het UZ van Gent. Ik heb Geertrui geholpen, met haar geoefend, gepraat, gelachen. Ze heeft tegen mij geroepen en getierd hoe oneerlijk het wel is dat haar dit overkomen is. Ik ben Geertrui nooit vergeten en mijn hart stopte even toen ik haar naam en verhaal zag staan.
Het boek is geschreven door Geertrui's broer en het verhaal is zowel tragisch als komisch. Het meisje in het boek is echt Geertrui zoals ik haar kende en de beschrijvingen van UZ en de ander patiënten namen me als het ware mee in een tijdscapsule.
Ergens midden in het boek wordt een pannenkoekenfeest wat we gegeven hebben beschreven. 'Zijn rolstoel wordt voortgeduwd door een roodharige meisje...' en dat was ik dus (toen nog roodharig). Heel gek is dat om te lezen.
Het boek is in elk geval heel goed geschreven. Bijzonder luchtig en grappig, voor een toch wel ernstig iets. Een griezelig feit: in één klap kan het allemaal voorbij zijn.
2 opmerkingen:
toch triest he, dat andere zomaar kunnen beslissen ove je gezondheid. zomaar door een stom ongeval, iemands leven voorgoed kapot maken.
ik hoop van harte dat de medische wetenschap dit ongemak op héél korte termijn, (liever vandaag nog dan morgen) kunnen genezen. want zeg nu zelf, wat is er schoner dan herinneren wat er daarjuist gebeurd is, of wat je gisteren of eergisteren gedaan hebt, of wat je afgesproken hebt, met eender wie.
ik vind het een zeer mooi triest boek,
ik vind het zeer erg dat geertrui eigenlijk niks meer kan door een ongeval waar zij niet eens om kan doen
Een reactie posten