Een helse avond was het gisterenavond. Een uur lang met 2 krijsende kinderen zitten is niet bepaald mijn idee van een gezellige bezigheid. Wat er juist scheelde weet ik niet echt, maar het is begonnen met Jona. Jona niet gaan slapen. Hij had geen dutje gedaan en over het algemeen ligt hij dan tegen 19.30u uitgeteld in bed. Maar gisteren had hij om 20 uur nog steeds energie over en eens in bed begon hij te huilen.
Luca, die reeds lag te slapen, ging na een tiental minuten natuurlijk meekrijsen. Paul is nog even bij Jona geweest en ik ook nog even, maar het was tevergeefs en bij hem blijven tot hij slaapt (wat Paul wou doen) is een beetje tegen mijn aard. Ik ben bang dat hij de volgende avonden dan gewoon NOG moeilijker gaat doen.
Luca was intussen al lang niet meer te troosten. Hij is daarin erg moeilijk. Eens de knop op krijsen staat lijkt niks anders meer tot hem door te dringen. Noch entertainment, noch wiegen, noch de borst kunnen Luca dan troosten en dus zat er niks anders op dan gewoon te wachten tot hij zichzelf enigzinds terug onder controle had.
Een uur heb ik in bed gelegen. Luca krijsend naast mij, Jona huilend in de kamer ernaast. De eerste die het opgaf was Jona en even later zakte Luca eindelijk ook af naar dromeland.
Ik was doodmoe en toen ik nog even bij Jona ging voelde ik me ook vreselijk schuldig. Ik vind het niet leuk om hem zo in slaap te laten vallen, maar de vrees voor herhaling zit er te dik in.
1 opmerking:
Zielig hé als ze zo verschrikkelijk hard wenen. Ons miss weent echt heel, heel weinig, maar de zeldzame keren dat ze dan haar keel openzet is het meestal heel ferm en gaat dan door merg en been. En dan moeten mama's (en papa's) hun kalmte proberen bewaren :)
Een reactie posten